Tango argentyńskie – taneczna improwizacja

Tango argentyńskie to pewnego rodzaju połączenia różnych kultur muzycznych i tanecznych. Może dlatego jest wyjątkowe. Kiedy pierwsze kroki i dźwięki tanga pojawiły się dwa wieki temu, zaraziły publiczność swoją delikatną zmysłowością i żarliwą pasją.

W Polsce tango argentyńskie zaczęło zyskiwać popularność około 10 lat temu. I co roku ma co raz więcej fanów. W niedzielę i nie tylko wieczorami miłośnicy tego tańca idą na milongi (impreza albo miejsce, na której się tańczy tango argentyńskie). Tutaj przy dźwiękach muzyki tancerze tworzą nowy taniec, ponieważ tango argentyńskie to improwizacja. Ten taniec pożądania opiera się zwłaszcza na spontaniczności, bezpośredniości ruchów i kroków tancerzy. To właśnie rysuje niepowtarzalny wzór tańca na parkiecie.

Czasami tango argentyńskie nazywają tangiem społecznym. W rzeczywistości to jest to samo. Jednym z głównych atrybutów tańca jest komunikowanie i przyjemność. Przy okazji, podczas tańca pary mogą wielokrotnie zamieniać się partnerami. Ale o tym później.

Historia i rozwój argentyńskiego tanga

Tango argentyńskie pojawiło się prawie dwa wieki temu. W tym czasie był duży napływ imigrantów z całej Europy do Argentyny. Byli to głównie mężczyźni, zwłaszcza samotni. Początkowo argentyńskie tango było ukierunkowane na mężczyzn. Za pomocą tańca silna płeć rywalizowała o względy kobiety. Natomiast gdyby kobieta chciała wzbudzić zazdrość mężczyzny, który jej się spodobał, mogła wybrać do tańca … kobietę. W każdym razie tango argentyńskie to taniec par. A szczytem doskonałości jest taniec mężczyzny i kobiety. Tango argentyńskie stało się uniwersalnym językiem, którym komunikowali się mężczyźni i kobiety różnych narodowości i kultur. Stopniowo taniec trafił do komunalnych akademików w których mieszkali biedni emigranci z rodzinami. I tango znów się zmieniło…
Koniec XIX – początek XX wieku – czas, kiedy Argentyna zaczęła aktywnie kontaktować z Europą. Młodzi ludzie z zamożnych rodzin często przebywali w Europie na studiach. To oni rozpowszechnili w Paryżu argentyńskie tango. Taniec stał się nową pasją paryskiej szlachty. Wkrótce jednak został zakazany, głównie z powodów religijnych. Ale na 30-40 lata XX wieku przypadła osobliwa epoka odrodzenia tańca. Ten czas nazywa się „złotym wiekiem tanga”.

Pod wieloma względami rozkwit tańca promował argentyński piosenkarz i kompozytor Carlos Gardel. Jego sentymentalne piosenki podbiły serca Argentyńczyków. Ludzie zaczęli gromadzić się w małych salonach, gdzie było bardzo mało miejsca do tańca. Takie były pierwsze taneczne wieczory tanga argentyńskiego. Lata 80. były nowym etapem jego rozwoju. Zaczęły się otwierać szkoły tanga, muzyka stała się bardziej zróżnicowana, znacznie różniła się od klasycznej. W latach 90. ubiegłego wieku obecne tango argentyńskie zastąpiło taniec sceniczny i klasyczny.

Tango argentyńskie to zawsze dialog między kobietą a mężczyzną. Od umiejętności tancerzy zależy, jak subtelnie czują taniec i jego ruchy. Partner prowadzi, ale o tym, jak „słyszy” jego partnerka, zależy piękno i emocje tańca.

Tango argentyńskie – nasze czasy

Aby zarazić się tym tańcem, wystarczy go raz zobaczyć. I to znaczy właśnie miłość od pierwszego wejrzenia. Dziś tango argentyńskie to chyba jeden z najbardziej znanych tańców towarzyskich. Jeśli masz już 18 lat, możesz to zatańczyć. Najważniejsze jest pragnienie, poczucie rytmu i umiejętność improwizacji. Możesz uczyć się podstawowych kroków tanecznych w specjalistycznej szkole. Mimo uniwersalności, wciąż jest to taniec ze swoją techniką oraz zasadami.

Milongi odbywają się w niektóre dni tygodnia. Są one organizowane albo w szkołach argentyńskiego tanga, albo w kawiarni. Głównym warunkiem – dostępność parkietu. Popatrzeć na tancerzy mogą wszyscy, ale nie każdy może wziąć udział w tańcu. Osoba musi mieć pewien poziom wiedzy i umiejętności tanecznych. Przy okazji, przy dobrej, ciepłej pogodzie taniec tanga argentyńskiego można zobaczyć na świeżym powietrzu.

Tango argentyńskie opiera się na sekwencji kroków. One rodzą się spontanicznie. Najważniejszą rzeczą w tańcu jest partner, to on „pisze” utwór w rytmie.

Nie musisz kupować specjalnych butów do trenowania argentyńskiego tanga. Dla mężczyzn pasują zwykłe buty na płaskiej podeszwie i z małym obcasem, a kobiecie będą pasowały wygodne buty lub sandały, najlepiej na niewielkim obcasie.

Dzisiejsi fani tanga argentyńskiego tańczą:

• Tango;
• Tango-Walc;
• Milonga.
  

Wszystkie wariacje tańca różnią się muzyką, a natura ruchów, technika i zasady są identyczne. Na przykład tango-walc jest miękki i delikatny, a tango jest bardziej śmiałe. Milonga jest psotna i wesoła. Tango argentyńskie nie ma twardo ustalonego rytmu. Sami tancerze wybierają tempo i charakter tańca. Ponadto na milongach zawsze brzmi muzyka dla wszystkich rodzajów tanga.

Nauczyć się tańczyć tango można w ciągu miesiąca, ale niektórzy potrzebują więcej czasu. Wszystko zależy od indywidualnych umiejętności tancerza i  trenera. Nie ma żadnych specjalnych ograniczeń dla zajęć tanga. Tancerz sam sobie wybiera tempo oraz obciążenie. Wiek też nie jest przeszkodą. Znam tancerzy, którzy miłość do tańca odkryli po 60. Ten taniec jest dobrą okazją do komunikowania się oraz do dobrej zabawy.

Fani tanga argentyńskiego nie konkurują ze sobą, więc nie ma zawodów w ich klasycznym znaczeniu. W tym samym czasie często organizowane są festiwale. W tym i za granicą.
Jednym z warunków tańca jest zmiana partnerów. To ma swoją własną wyjątkowość. Taka zmiana tancerzy pomaga odrzucić wszelkie indywidualne cechy ruchów, tym samym wypełniając taniec alternatywami. Pamiętajcie, tango argentyńskie to improwizacja.

Czasami trudno powiedzieć, dlaczego zrobiłeś ten lub inny krok w tańcu. Prawdopodobnie odbywa się to na poziomie podświadomości. Ale w tym też tkwi piękno tańca. Wiadomo, że wszystko przychodzi z doświadczeniem. Ale jeśli nauczyłeś się podstawowych kroków, do przodu, do tyłu i na bok – możesz już tworzyć swój taniec.